موقعیت جغرافیای طبیعی
 

موقعیت:

بخش خور وبیابانک به مرکزیت شهر خور با وسعتی برابر 5/11676 کیلومتر مربع درمنتهی الیه شرق شهرستان نایین قرار گرفته که از شمال به استان سمنان از جنوب و شرق به استان خراسان و از سمت غرب به بخش انارک شهرستان نایین محدود است مرکز این بخش در 58درجه و 26دقیقه و 15ثانیه طول شرقی از نصف النهار گرینویچ و32 درجه و26 دقیقه عرض شمالی از خط استوا قرار دارد. بخش خور وبیابانک بصورت جلگه ودشت همواری است که عوارض پراکنده ای در جنوب، شمال، غرب و مشرق آن به چشم می خورند جهت کوههای جنوبی از غرب به شرق است و مهمترین آنها عبارتند از ارتفاعات ایراج و اردیب و رشته کوههای خنج و دادکین که بلندترین قله آن 2317 متر است. مهمترین رشته کوههای شمالی ارتفاعات پیش گزو به ارتفاع تقریبی 2147متر در جندق می باشد. از رشته کوههای شرقی کوه تشتاب قابل ذکر است. این رشته کوهها عموماً از جمله چین خوردگیهای جوان محسوب می شوند. که متعلق به دوران سوم زمین شناسی است. بخش خور و بیابانک چون در قلب کویر مرکزی ایران قرار گرفته دارای آب و هوای گرم و خشک و بیابانی است. از ویژگیهای اقلیمی بخش موصوف درجه حرارت بسیار بالادر تابستان، تبخیر زیاد، بارندگی کم، رطوبت نسبی ناچیز و اختلاف شدید درجه حرارت شبانه روز و نیز وزش معنی خلیج می دانند مردم منطقه خور از قدیم الایام به خواندن و نوشتن و آموختن علاقمند بوده اند و اولین مدرسه به سبک جدید در سال 1305 بنام مدرسه فروغی در شهر خور دایر شد مؤسس این مدرسه مرحوم استاد حبیب یغمائی بوده است. کتابخانه این محل را نیز استاد حبیب یغمائی بنیاد نهاد و در سال 1349 عملاً گشایش یافت.

وجه تسمیه:

در مورد معنای خور و ریشه این کلمه، معانی مختلفی ذکر شده است. خور به سه معنای خورشید و آفتاب و نیز فرشته موکل بر آفتاب است همچنین «خور» نام روز یازدهم هر ماه شمسی است. خور را زمین پست و ریختگاه آب نیز معنا کرده اند و به استناد همین مفاهیم می گویند کویر فعلی ایان روزگاری در یایی بزرگ بوده و «خور» مفهومی است که از روابط میان خاک و آب دریایی باستانی بر جا مانده است. یعنی«خور» در روزگاران باستان در کنار آن دریا است و حالا فقط نام آن بر جا مانده است.

آب وهوا:

بادهای تند و حر کت شن های روان با پوشش گیاهی بسیار فقیر است. پوششش گیاهی این منطقه با توجه به شرایط اقلیمی از نوع استپ بیابانی است که عبارتند از : تاغ ، گز، هنگ، روناس، اسکمبیل ، اشنو، قیچ، ریواس، پر سیاوش، بنه، بادام کوهی، انجیر کوهی ، قدومه، خاشتر، مارچوبه، آویشن ، زیره سیاه، حنظل(هندوانه ابوجهل) اسفند وشیرین بیان که در گویش محلی به مدکی معروف است که اغلب این گونه ها جنبه طبی و صنعتی دارند.

منابع آب خور از سه رشته قنات تأ مین می شود:

1- قنات کلاگو یا کلاغو قنات دهریز و قنات سورو یا غفور آباد.

خاکهای منطقه خور از نوع خاک رس، خاک سرخ بیابانی وخاکهای گچ وآهک دار است بطور کلی آهک ، رس، شن وماسه وشوره عناصر تشکیل دهنده خاک در این محل است.